de derde dag heenreis op de motor naar Turije

Maandagochtend om ongeveer 7:00 ontbijt en om 8:30 op pad. Uiteraard eerst nog wat foto's gemaakt. Schitterende omgeving gehuld in lichte mist. Rijdend werd de mist soms behoorlijk dik en soms maar 4 graden! Jammer want de enkele keer dat we wat zicht hadden, hebben we iets van een mooie omgeving kunnen zien. Op het moment dat we het dal uitreden klaarde het snel en werd het weer erg aangenaam. Op dat moment rijd je over soms slechte wegen door dorpjes en we waren gewaarschuwd om je dan ook aan de snelheid te houden. Al snel bij de Bulgaarse grens waar de je de oude armoede zag en de wegen in eerste instantie slecht waren, maar er wordt aan gewerkt! Wel is het oude regime nog zichtbaar zeg maar, per schep 5 mensen beschikbaar. Uiteraard wat foto's bij de grens gemaakt inclusief een oude dame die persé met mij op de foto wilde. Aangezien het reisschema mooi liep besloten om dwars door Sofia te rijden i.p.v eromheen. Wat een verschil met de 50 KM daarvoor. De weg tussen de grens en Sofia zie je geïmproviseerde woningen waar bij ons in Nederland echt niemand in zou willen wonen. Soms een bord met b.v. iets van autoservice en vervolgens een soort sloperij voor de deur. Ik geloof niet dat ik daar een poging zou doen om wat te laten repareren. Sofia zelf is een stad met oude rijkdom te zien aan mooie gebouwen. De stad zelf is erg oud en bewoond geweest door o.a. de Romeinen, de Ottomanen en de Russen. Het is altijd al benaderbaar geweest door drie valleien zodat het altijd een verbindingsplaats is geweest tussen de Adriatische Zee en Centraal Europa met de Zwarte Zee en de Egeïsche Zee. Maar is ook veel nieuwe rijkdom te zien aan het modebeeld op straat en auto's, wat een tegenstellingen.
Kort na Sofia de grote weg A1 op en een tankstop, modern, schoon en goede koffie. Ook hier moest één van de pompbediende weer op de motor zitten en even aan het gas draaien. Daarna snel verder en ik vergeet mijn rugzak, die stond nog op straat bij het benzinestation! En dat terwijl Ahmet mij continu waarschuwt om mijn portefeuille en sleutels in mijn zak te houden en de motoren in de gaten te houden. Met gebaren Ahmet gewaarschuwd en vol gas naar de volgende uitrit die er al na ongeveer 3 KM was. Omgedraaid en terug! Besloten om de motor maar even op de vluchtstrook te laten staan (op alarm) om over te steken naar het wat hoger gelegen benzinestation. De pompbedienden die op de motor hadden gezeten waren het talud al afgeklommen en stonden in de berm met mijn rugzak. Zover dus de slechte berichten uit Bulgarije. Ze hadden één verzoek ik kon pas na 18 KM omdraaien en of ik dan vol gas langs wilde komen. Het station lag in een flauwe bocht dus met soft koffers was 220 best wel hard maar ze hebben me afgevlagd! Ahmet heeft geprobeerd op de vluchtstrook om te draaien en tegen het verkeer in te gaan rijden. Jammer dat hij door een politieauto gestopt werd maar ook dit werd met een waarschuwing af gedaan. Daarna is hij blijven wachten tot ik weer langs kwam.

Bulgarije bleek verder een stom vervelende route met een goede weg, maar niets te zien, alles is plat daar. Ook was het er extreem rustig dus we zijn auto's gaan tellen. We hebben op een bepaald gedeelte met 160 kruisend gedurende 82 KM lengte niet één auto gezien, ongelofelijk.
Probleemloos naar Edirne gereden. Ik denk rond 14:30 Europese tijd voor de Turkse grens! Daar liet Ahmet bij een van de loketten zijn 2 weken oude Ninja van de zijstandaard vallen. Gelukkig viel de schade mee, kraak in de kuip en een afgebroken linker spiegel. Nog een keer tussen twee loketten heen en weer moeten rijden omdat iemand een stempeltje vergeten had. Gelukkig werd dat hier goed gecontroleerd. We hebben n.m. een Spanjaard op de motor proberen te helpen die een rondje Europa en meer aan het rijden was. Hij was via Griekenland, Turkije ingekomen en daar was zijn motor niet in zijn paspoort ingeschreven. Met als gevolg dat hij er bij Edirne niet uitmocht met zijn motor. Probleem was alleen dat zijn visum al afgestempeld was en hij dus ook niet meer terug mocht Turkije in. Dit bleek niet op te lossen, hij moest ongeveer 20 uur wachten op een fax uit Ankara.
Onbegrijpelijk als je weet dat er eerst drie poorten gepasseerd worden die iets doen. Visum inplakken, afstempelen, motor papieren controleren en voertuig inschrijven en controleren of je wat te importeren hebt. Al deze acties worden bij poort 4 gecontroleerd. Niemand begreep dus hoe hij binnengekomen was zonder zijn voertuig in te schrijven.
Ondertussen was het 2 uur later en had ik behoorlijke honger. We zijn Edirne in gereden om te eten en een schaar te kopen en Lira's te pinnen. De schaar hadden we nodig om kabelbandjes te kunnen knippen waarmee Ahmet zijn rugzak dichtgesnoerd zat omdat een van de ritsen het niet meer deed. Altijd handig om wat bij je te hebben! Op naar Istanbul en uiteraard de laatste KM weer in het donker. Ik ken verkeer in veel grote steden in Europa heb daar zelf aan mee gedaan. Maar Istanbul is werkelijk uniek en volledig gestoord. Levensgevaarlijk! Het lijkt er ook op of je als motorrijder een rode vlag hebt. Het machogedrag is er enorm dus ze moeten je altijd voorbij, al is de ruimte er eigenlijk niet. Gelukkig zaten we in de spits en net na ramazantijd. Volgens mij hebben we hier meer risico's gelopen dan de 2700 KM daarvoor. Ahmet had nog de handicap van geen linkerspiegel wat hier bloedlink is. Maar, we zijn in één stuk aangekomen bij het appartement van Ahmet zijn broer. Leuke avond gehad, interessante gesprekken met Fikret en even gegeten in modern Istanbul.