Prachtig project bij ons in de achtertuin, Olive city gebouwd door Oguzhan. Een vriend zei daarvan, je betaald iets meer, maar dan heb je ook geen last meer van de Turken.
Hiernaast in het kleine cirkeltje midden in het groen zijn we in 2003 begonnen

Ik vind mensen af en toe vreemd en als ik hier om mij heen kijk speciaal de west Europeanen.
Als ik op de diverse internetsites kijk, lees dat ik dat mensen hier graag zijn om de gastvrijheid het klimaat en de relaxte manier waarop het leven hier verloopt. Als het vandaag niet lukt dan is er morgen weer een dag en je voelt je hier veilig.
Een aantal mensen waar ik mee op internet communiceer en enkele waarmee wij hier bekent zijn hebben hun land verlaten om vergelijkbare redenen.
Het zijn ook een paar redenen waarom wij hier geland zijn.
heel eerlijk minder regels klopt niet helemaal maar men gaat er in elk geval een stuk soepeler mee om.

De eerste kennismaking met onze Turkse buurman in 2003. Wij spraken helemaal geen Turks en hij niets anders. Toch nam hij de moeite om kennis met ons te maken en met handen en voeten begrepen wij dat hij ons huis mooi vond.
Met een andere Turkse dorpsgenoot hadden we al snel redelijk contact. Dat was iets later en we hadden enige woordjes Turks geleerd en een woordenboek bij ons.
Een van de dialoogjes die we met Hasan hadden, had hij het over muz en kahvalti. Dat waren de enige woorden die wij uit zijn tekst konden halen.
Toen hij weg was hebben wij de conclusie getrokken dat hij bedoelde dat hij morgen ochtend met het ontbijt met bananen terug zou komen omdat zijn broer een bananen plantage had waar hij wel eens werkte.

Dat lijkt veel tekst als je maar twee woorden verstaan hebt, maar het was ook na dat hij weg was en wij met het woordenboek op schoot geprobeerd hebben het gesprek terug te halen.
Het klopten niet helemaal.

Later op de avond zaten wij binnen. Het was al donker, het huis nog behoorlijk kaal en we hadden nog geen gordijnen. De Tuin was nog geen tuin en buitenverlichting hadden we nog niet. We woonden in die periode nog aan de rand van het dorp waar alleen maar Turken woonde en ons huis lag redelijk eenzaam met fruitbomen om ons heen. Er was nog geen straatverlichting.

Ik meende beweging in de tuin te zien, maar kon het niet goed zien. Ik heb de tuindeur open gedaan omdat het glas teveel spiegelde. En ja hoor daar stond Hasan met iets groots op zijn schouder. Het bleek een bananenboom te zijn die hij de volgende ochtend zou komen planten.

Inmiddels zijn we door de stad ingehaald en wonen er erg veel Europeanen in erg moderne hoogbouw appartementen in het dorp. Het dorp waar wij verliefd op waren had dat allemaal niet. Het contact met de lokale mensen is daardoor een stuk moeilijker geworden. We worden herkend als één van hen en het valt niet mee om je te onderscheiden.
Betekend ook dat we moet oppassen dat er geen yabanci (buitenlander) prijzen gerekend worden als we een dienst of product kopen.

Waarom vind ik mensen en vooral west Europeanen soms raar.
Ons dorp is daar een voorbeeld van.
Het leven met minder regels, de warmte van de Turken en de veiligheid op straat. Als het vandaag niet gaat dan wordt het morgen. Maar als we hier een woning kopen moet het in een bewaakte omgeving? Ik denk dat het daarom is dat bijna elke buitenlander die geïnteresseerd is in een woning, hier naar appartement kijkt, en het liefst in een ommuurd project.
Je betaald dan iets meer maar je hebt dan ook niets meer met de Turken te maken?


Toen zagen we nog olijf bomen vanaf ons balkon.

De enkeling die wel naar een villa of huis op zoek is, doet dat meestal in een bewaakt park.
We doen nauwelijks moeite om ons gastland te begrijpen en de taal is een onoverkomelijk probleem. Het gevolg is dat we met afstand kijken naar de Turk die onder zijn woning een werkplaatsje heeft en daar mooie dingen maakt en daarvan leeft.
Maar langzaamaan maken die drie etage woningen plaats voor moderne flatgebouwen van 10 of meer etages. En de afstand tussen die bewoners en de originelen bewoner wordt groter en de communicatie moeilijker.

Maar wij (de Europeanen) voelen ons er steeds meer thuis. We bestellen liever bij Ikea dan dat we iets bij een van de lokale mensen laten maken. Gevolg van de invloed van de nieuwe bewoners is dat de hoofdstraat in het dorp van een middenberm met moderne lantaarn palen is voorzien er branden zelfs verlichte tulpen in die straat.
In onze "achtertuin" is een groot park ontstaan met 35 flats en ruim 300 appartementen, eigen zwembad en restaurant.

Helaas heeft Hasan daardoor geen mogelijkheden meer om zijn 2 koeien te laten grazen. Ik zie ook geen schildpadden en roofvogels meer en de uil hoor ik s'nachts niet meer.
Maar alles in het park is goed geregeld en als je een afspraak maakt voor een klusje gebeurt dat ook op de afgesproken dag en iedereen houd zich aan de parkregels zodat alles netjes blijft.

Hoezo Turkije is een geweldig land, het gaat alleen maar om de zon!

Maar ook de Turk geeft een stuk identiteit en authentiekheid op.
Het restaurantje waar de nieuwe bewoners komen eten, schenkt alcohol en de eigenaar is een Turk die Jan heet, Nacati is te moeilijk voor zijn klanten. Hij heeft zijn menu kaart aangepast en er komt geen Turk meer eten. De prijzen staan in Euro's op de kaart die in 5 talen geschreven is. De prijzen zijn aangepast en dat is de reden dat Jan, Jan heet.
Soms heb ik het gevoel dat alles mogelijk is voor geld.
Een vriend van mij zij ooit, "als ik hier ben kijken ze me aan of ik een pinautomaat ben en ze proberen de code te kraken".
In het algemeen heten al deze verschijnselen, vooruitgang.
Maar het blijft vreemd dat sommige van ons niet meer gelukkig kunnen zijn met de maatschappij in Nederland.
En hier zijn we op weg naar hetzelfde en wordt het gezien als verbetering?

Wij hebben het gemakkelijk omdat we hier niet hoeven te vechten voor ons bestaan en daarom zou wat mij betreft een aantal tradities mogen blijven.
Ik realiseer mij dat vooruitgang ook betekend dat mensen wat meer te besteden hebben wat weer betekend dat er een gezonder en makkelijker leven mogelijk wordt.
Studie voor de kinderen om die betere kansen te geven is een streven van vele ouders.

Hoe groot onze verschillen zijn zou ik willen onderstrepen met een tranen trekkend verhaal van een gemengd stel waarvan zij heeft moeten besluiten om met hun kinderen terug naar Nederland te gaan. Niet, omdat zij problemen met elkaar hebben. Zij zijn nog steeds verliefd op elkaar, maar om het enorme verschil tussen Turkije en Nederland en de invloed die dat op je heeft.

De bron is van dit verhaal is Fréderike Geerdink als journalist in Turkije. Een freelans journaliste die niet alleen kritisch over de politiek schrijft maar ook herkenbare verhalen van allerhande mensen verteld. Sommige zijn niet leuk maar laten iets zien wat ook een realiteit is.
www.journalistinturkije.nl

Nu heet het olive city en staat er een hek omheen.